اکثر ما در کودکی همراه مادرانمان در مجالس زنانه ای که هفتگی و به نوبت در خانه ی خانم های همسایه و هم محله مان برگزار می شد، شرکت می کردیم و تصاویر و تصّوری از آن جلسات در ذهنمان داریم. محافلی که سبقه و قدمتی طولانی در فرهنگ ما دارند.مجالسی کاملا زنانه، که شرکت کنندگانش صرفا خانم ها هستند و برخلاف مثلا هیئات دهه اول محرم،آقایان نقشی در برپایی آن ندارند.

این گعده های هفتگی و همیشگی قطعا منشا برکات زیادی هستند.تقویت “پیوندهای محله محور” ، از بزرگترینِ این آثار است.در زمانه ای که با حذف تدریجی “محله” از بافت شهری،مسئولیت اجتماعی و احساسات متقابل در شهرها رو به افول است و روابط میان افراد،شکننده و کم عمق شده است،ادامه ی حیات چنین محافلی که زنان یک محله به طور مداوم با یکدیگر دیدار و معاشرت داشته باشند، امری بسیار مغتنم و مبارک است.تحکیم “پیوند های محله محور” می تواند انسان را برای بزنگاه هایی که هم محله ای او نیاز به دستگیری مالی یا غیر مالی دارد،تربیت کند.

همچنین این مجالس از بسیاری آفات جمع های مدرن بَری است.یک خانم در محیطی مثلا چون دانشگاه،ناگزیر از هم نشینی با نامحرمان است و بی شک این فضا اقتضائات خود را دارد.اگر چه حقیر نافی حضور در محیط های اینچنینی نیستم،اما منکر آفات احتمالی اش هم نخواهم بود.بنابراین “سلامت محیط” این جلسات خانگی،امتیازی است که نمی شود آن را نادیده گرفت.

برای یک مادر با چند فرزند و انبوه مسئولیت و کار در خانه، “عنصر زمان” بسیار با اهمیت است.حُسن دیگر این محافل، قُرب مکانی برای شرکت کنندگان است.جلسات،همه در حدود و جغرافیای محل برگزار می شود و دیگر کسی برای رسیدن به مقصدش مجبور نیست ساعت ها را در مترو آن هم ایستاده،تلف کند.
اما آیا از همه ظرفیت های این جلسات بهره برده می شود؟

محافل اینچنینی معمولا به ختم قرآن،اقامه نماز امام زمان(ع)،سفره های نذری به نیت ائمه اطهار(ع) و بیان احکام می گذرد.عناوین و موضوعاتی که همه آن ها مایه نورانیت و معنویتند اما واقعیت این است که حتی اگر درست و با مبنای دینی هم برگزار شوند،باز هم کافی نیستند.متاسفانه این جلسات از “فقر محتوایی” رنج می برند.در بسیاری از اوقات،سخنرانانِ (بخوانید خانم جلسه ای ها) بی سوادی که خودشان فهم عمیق و درستی از دین ندارند،ساعت ها وقت مادران و همسران این دیار را می گیرند و چه تلخ است زمانی که بعضی از همین افراد،خرافات و اذکار و اوراد عجیب و بی مبنا را هم برای مستمعینشان نسخه می پیچند.

آیا کسی تا به حال به تحول این جلسات فکر کرده است؟

این محافل معمولا یک مسیر مشخص و هدفمند ندارند.به عنوان مثال می توان زمانی به اندازه 6 ماه را به بررسی یک موضوع واحد و خاص در یک جلسه و کلاس پرداخت.یا برای دخیل شدن خود خانم ها در مباحث،کتاب هایی را در مورد موضوع گعده معرفی کرد تا هم مادران با کتاب خوانی اُنس بیشتری بگیرند و هم در آن موضوع عمیق تر شوند.

این جلسات می تواند محمل خوبی برای پیگیری آرمان های انقلابی باشد.سال گذشته وقتی در همین ایام،جنبش دانشجویی در تکاپوی جمع آوری کمک های مالی برای مردم بی پناه میانمار بود،حقیر به این فکر کردم که همین جلسات زنانه ختم قرآن در ماه مبارک می تواند ظرفیت خوبی باشد.به یاد دارم تنها با توضیح مختصری راجع وضعیت مسلمانان میانمار توسط گردانندگان این جلسات در یک محله،مبلغی جمع شد که دوستان حتی احتمالش را هم نمی دادند.از آن مهم تر برای نگارنده،شنیدن این دغدغه ها توسط خانم ها و شریک شدشان در درد مشترک عالم اسلام بود.و این یعنی بسط آرمان انقلابی.

ما باید به داشته های خودمان اطمینان کنیم.این مجالس یک ظرفیت مغفول است که اگر به تمامه آن را دریابیم و برایش برنامه داشته باشیم،می تواند در تحقق “زن تراز انقلاب اسلامی” نقش داشته باشد.

ما غافلیم و داریم به دست خود سرمایه هایمان را سوخت می دهیم.این مجالس هم ظرفیتی شبیه و نظیر “مساجد” هستند.باید در نسبت ما حزب اللهی های بعدِ قطعنامه با این سنگرهای خدا هم تامل کرد.

زینب افراخته

​

زن احساسش را با موهایش نشان میدهد،

عاشق که باشد رهایش میکند

با حوصله که باشد میبافد و می‌آراید

عصبانی که باشد با کش دارش میزند

و دلش اگر بشکند اولین چیزی که اضافیست موهایش هست​

زن مظهر تحقق آمال بشر است. زن پرورش دِه زنان و مردان ارجمند است. از دامن زن مرد به معراج می‌‌رود… زنان در عصر ما ثابت کردند که در مجاهده همدوش مردان بلکه مقدّم بر آنانند. زنان ایران، هم مجاهدات انسانی عظیم کرده‌‌اند و هم مجاهدات مالی…. ایثار کردند جواهرات و طلاهایی که دارند، برای مستضعفین، عمده در این امور آن قصد پاک است. خداوند چند آیه برای چند قرص نان که حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- و عائله‌‌اش صدقه دادند، … چند آیه نازل فرمود. این آیات برای قرص نان نیست، این آیات برای اخلاص، برای آنکه برای خدا بود. ارزش اعمال به معنویات اعمال است. خواهرهای ما که در عصر نهضت شرکت داشتند ارزش اعمال آنها بیشتر بود از ارزش اعمال مردها، آنها با پرده‌‌های عفاف بیرون آمدند و با پرده عفاف با مردان هم صدا شدند و پیروزی را تحصیل کردند و حالا هم با قصد خالص آنچه که در ایام عمر تهیه کردند برای مستمندان دادند. این ارزش دارد، متمکنین اگر میلیونها بدهند، به قدر ارزش این نیست.

(27 اردیبهشت 1358 | صحیفۀ امام، ج7، ص341)

سکینه خاتون ؛همسر شیخ عباس قمی

در گرمای طاقت فرسای نجف پاهای شیخ عباس قمی ورم کرده بودند و شیخ توان حرکت نداشت . همسرش در این مدت مثل پروانه ای که به دور شمع می گردد و خود کمکم می سوزد ، به دور شوهر بیمارش می گشت و از حال نزار او سخت در رنج بود. باعشق از او پرستاری می کرد و هیچ گاه شکایتی نکرد. شیخ عباس همیشه قدردان این همه مهر و عطوفت همسرش بود و از اینکه اسباب زحمت همسرش بود ، شرمسار می گشت. وقتی سکینه خاتون تشتی را در کنارش می گذاشت ، خم می شد و به نشانه تشکر دست او را می بوسید . بی بی سکینه زود دستش را می کشید و می گفت : آقا ! این چه کار است که می کنید ! خیلی زود از اتاق بیرون می رفت تا شیخ اشکش را نبیند.

منبع : سیره ستاره ها ، ص 127