غذای روح

«خوشگل من» ،«خوش تیپ من»، «عزیز دل عمه»، «عشق منی تو»، «دوستت دارم»؛ با هر جمله ای که می گویم گریه اش کمی کمتر می شود و این گونه در کم تر از یک لحظه گریه اش تمام شده لبخندی شیرین بر لبانش نقش می بندد، آن هم از آن لبخندهایی که تا بناگوش دررفته و دندان های خرگوشی اش خود نمایی می کنند. یک سال و نیمه است، اطرافیان معتقدند زیاد گریه میکند اما کافی است به محض آنکه شروع به گریه کرد قربان صدقه اش بروی، در لحظه، ذوق و خنده جای گریه را میگیرد؛ اگر کمی دست و دلباز باشی و همین طور قربان صدقه ها را ادامه بدهی از سر ذوق شروع می کند به دست زدن و اگر دو بیت شعر هم چاشنی اش کنی شروع می کند برایت می چرخد! این دیگر یعنی آخر ذوق و شوق.

بیان احساسات مثبت روح هر شخصی را نوازش می دهد؛ آدم ها بدان نیاز دارند، برایشان آرامش  می آورد، حس پذیرش، مهم بودن، دوست داشته شدن، به قول مشاورها«پذیرش بی قید و شرط»؛ پذیرشی که مشروط به انجام عملی یا گفتن سخنی یا چیز خاصی نیست بلکه بدون هیچ قید و شرطی علاقه ی ما را به شخص مقابل بیان میکند. مهم نیست شخص مقابل کودک یک سال و نیمه باشد یا فرزند دبیرستانی ما یا همسرمان؛ مهم نیست که او بداند دوستش داریم یا نداند؛ مهم آن است که آدم ها نیاز دارند هر چند وقت یکبار این جملات را بشنوند. در بیان احساسات به اعضای خانواده چرتکه نیندازیم.